Zamanın Keşişi Jerzy (2. Bölüm)

Burada istenmiyorsun” dedi yaşlı adam. Çevresini saran insanların düşmanca bakışları bir an dondu. Her birinin yaşlanmış bedenleri üzerinde göğe yükselirken bakışları, tertemiz çocuk ruhların çarmıha gerilmiş ve ölüme terkedilmiş hallerini gördü Jerzy. Farklı yaşlarda onlarca çocuk cesedi havada asılı kalmıştı. Bembeyaz tenlerini kanlı çivilenmiş el ve ayakları, sağa sola düşmüş başlarında simsiyah açık gözleri vardı. O anda bir çan sesinin yarattığı titreşimi hissetti Jerzy. Çana vurulduğu anda, metal titreşmeye başlamıştı. Görebiliyordu metal sanki bir güneş ve titreşimler ise güneş ışığı gibi havayı harekete geçirmiş, her bir ruhun kulağına özgün bir ses olarak belirmişti. Titreşim, dolayısıyla de ses, o kadar karmaşıktı ki; çana vurulduktan hemen sonra, 50’yi aşkın farklı ruhun her birinin kulağına bir şeyler söylenmiş ve onları ölüm uykusundan uyandırmıştı. Her birini sanki hiç bağlı değillermiş gibi özgürlüğüne kavuşturmuştu. Bir anda dağıldı kalabalık. Çanla birlikte havalanan kuşlar kondular.

Geri dönmemeye karar verdi Jerzy. Bu adada kalacak ve bu kaybolmuş insanlara ışık olacaktı. Uzaklaştı köyden ve geceyi geçireceği bir yer aramaya başladı.
Köyü gören bir tepeye çıktı. Yolda topladığı odunları yere attı ve çepeçevre saran taşlar dizdi. Cebinden odun piposunu çıkardı. Üzerine kendi topladığı özel mantarları kurutup toz haline getirdikten sonra bir kaç bitkiyle birlikte harç ettiği içimliğini koydu ve yaktı. O anda babası Zaim’in o daha çocukken ateş başında söylediği bir söz aklına geldi. “Kiminle savaştığını bilmeden öldürme ve ölme”.

Karşısında deniz ve altında küçük bir köy. Ama onun gözleri ateşe takıldı o gece. Jerzy ilk defa ateşin dansını o gece izledi.

Çıtırdayan ağaç sesleri bir anda kendine getirdi. “Tanrı misafiri kabul eder misin” dedi yaşlı bir adam. Elinde kalın ve yılana benzer bir sopa tutuyordu. Jerzy doğrulup ayağa kalkana kadar adam yanında bitiverdi. Jerzy yaşlı adama doğru eğildi, selam verdi ve ikisi de bağdaş kurup oturdular.

“Bir yerden tanıdık geliyorsunuz” dedi Jerzy. Adam gülümsedi.

Jerzy elinde yanan odunu uzattı. Adam da bir nefes aldı. Konuşmaya başladı:
“Ben ve Rahim bir asırdır arkadaştık. O büyümedi, ben ölmedim. İlk karşılaştığımızda korsanlık yapıyordum. İşimize ne yararsa gider alırdık. Alkol mü bitti git ticaret yapan gemileri soy. Altın bulursan bitirene kadar İtalya’yı gez. Ta ki yolum bu koya düşene kadar gezindim durdum. Burası gizli bir cennet.

Bulunduğumuz tepeleri aşmaya gerek bile kalmadan bu vadide senelerini geçirebilirsin ferahlık ve bolluk içerisinde. Biz buraya gemimizle yaklaşırken yakıp yıkmayı, soymayı düşünüyorduk. Sahile indiğimizde bizi romlarla karşıladılar ve on gün boyunca şu gördüğün kumsalda yaklaşık yüz elli korsan deliler gibi eğlendi. Köye girebilen bile olmadı inanabiliyor musun? Onuncu günün sonunda herkes gemiye dönerken ben ve Rahim on gün boyunca aralıksız muhabbet etmiştik. Gemiden indiğim anda göz göze geldik ve bana bugün senin elini kolunu sallayarak girdiğin o yolu işaret etti. Çok güzel bir kadın elime rom verdi, içtim ve yürümeye başladım. O kızgın hayvanları görmeliydin. Korkunçtular. Bundan içmek istersen daha iyi anlayabilirsin” dedi ve siyah mantarlı bir şişeyi uzattı.

Mantarı açtı ve yaşlı adama tekrar uzattı Jerzy. Adam gülümsedi ve içti. Jerzy bir dikişte kalanı miğdeye indirdiğinde köyün ışıkları tek tek yanmaya başlamıştı. Köyden zevke gelmiş gibi çığlıklar kopmaya, kahkahalar patlamaya başlamıştı.

K. Jerzy