Anlamsızlığın çalkalanan düşüncelerinde hapsolmak,
sonsuz gecenin azap saçan örtüleri tarafından ezilmek.
Ormanın karanlık kıyısında çürüyen tek başına duran bir ağaç,
sonsuzluğa dikmiş gözlerini, son nefesini veriyor.
Bulanıklığın örtüleri gerçeği çevreliyor,
ahir zaman korolarının sesleri işitiliyor çalılıktan.
Yapraksız dallar sis denizinde kayboluyor ve
gelecekteki karanlığın esintisini deliyorlar.
Yürekleri parçalayan acıyı yarıp geçiyor içsel boşluk.
Sonsuz melankoliyse günü yeni ışıkla kaplıyor.
Eziyetin kanatları gecenin sisini alıp götürüyor.
Güneşin sıcaklığını yutuyor kasvet.
Şakır şakır dökülüyor damlalar ormana,
çaresizliğin atmosferini doyuruyorlar.
Ümitsizlikten doğan bir deniz boğuyor ormanı,
kendini akıllara kazıyıp ağaçları kucaklıyor.
Hayal gücünün dibine tırmanıyor melankoli,
dehşetli azapların tepesine tırmanıyor hüzün.
Tek başına duran ağaç suskun ve terkedilmiş duruyor meydanda,
güneş ışığının gelmekte olan ışınlarını bekliyor.
Yürekleri parçalayan acıyı yarıp geçiyor içsel boşluk.
Sonsuz melankoliyse günü yeni ışıkla kaplıyor.
Eziyetin kanatları gecenin sisini alıp götürüyor.
Güneşin sıcaklığını yutuyor kasvet.
Vinterriket / İçsel Boşluk / Çeviren: H. İbrahim Türkdoğan