Yazılı ve sözlü ifade ettiğim her düşüncem daha iç dünyamda kaosun sisli ve bulanık resminde adlanırken, ben’den uzaklaşmaktadır. Kendimle yaşadığım bu içsel deprem, kendimi sözlerimden soğutmaktadır ve sözlerim kendimden ayrı bir karakter yaratmaktadır. Sözlerimin, kendimin gölgeleri bile olamadığını görüp dehşete düşme zahmetinde bile bulunmuyorum. Sen (bir varsaydığımsın), hüzünlü gülümseyen gözlerimin yansımasına tanık da olsan ve tenime dokunabilsen de, sen ben’den olmayan ve ben-olmayan sözlerimi düşünülen ve duyumsanan şekliyle duyamayacağın gibi, beni, şu kendimi asla duyumsayamayacaksın. Ve ben de seni! Aramızdaki uçurum uçsuz bucaksız olduğu için, üzerine kurabileceğimiz her köprü aptalca bir yanılgıdan öteye gidemeyecektir.
Sözü kucaklayacak enerji beslemiyorum, yalnızca bir an önce beni terk etmesi için gölgelerin arasında koşuşturup bitap düşene dek sarf ediyorum onu. Bulanık sularda çıkış arayan bir kör hayvanın eninde sonunda dibe batacağı kaçınılmazdır. Aklın bir doğal sonu vardır, eğer daha önce düşünce saplantılarına kurban gitmediyse. Sarıldığın her düşünce yalnızca bu uçurumu görmemek için zorunlu olarak kafanda hortlaklandırdığın bir esarettir.
Söz, düşünceleşmeden önceki bulanıklığında alevlenip binbir kıvrımlarıyla yandıktan sonra sönen bir kül kütlesi olarak sana sunulandır. Aklımın hortlaklardan arınması ve bir sade kararı nedeniyle uçuruma kendimi bırakışım, acımasız yalnızlık olgusunun dayandığı bu kökeni taşıyamaz oluşumdandır ve biliyorum ki, sen de bu olgunun vahim ağırlığını sırtından atmak için bu uçuruma salacaksın kendini.
Ben, öteki Ben’lerin yanında bir Ben değilim, ben Biricik’im. Yalnızca öteki Ben’lerin Biricikliğini duyumsadığımda ve bu Biriciklik benim Biricikliğimle kaynaştığında, Senli/Benli olabilmekteyim. İşte bir kırılma, bir solipsizm kırılması yaşayacağımız ve benliklerimizi duyumsayacağımız an. Bu hariç, kuracağımız tüm düşünce örgüleri, tüm düşünce sistemleri seni ve beni bu uçurumu görmemek için ustaca kurgulanan ve inşa edilen kurnaz düşünce tuzaklarımızdır. Bu durumda hep Sen’sizim ve hep Ben’imleyim.
Her rüyanın ardından gözlerinle odaklandığın ve ellerinle duyumsadığın bir gerçeklik tadabilmektesin ama gerçeklik olgusundaki tadın yetersizliği seni bu gerçekliğin de bir rüya olduğuna ve dolayısıyla daha gerçek bir dünya olması gerektiğine sürüklemektedir. Ne var ki, o daha gerçek dünyaya dokunamamaktasın, gözlerinle odaklanamamaktasın. Olanaksızlığın zulmünü idrak edersin o an!
Ve çevrendeki Herşeyin ve Herkesin birer rüya figürü olduğunu idrak edersin. İşte uçurum. Kaçınılmaz noktaya geldin, hep duyumsuyordun bu noktayı, biliyordun ama asla görmek istemedin. İşte şimdi önünde, bir adım daha, düşeceksin. Ama “hayır” diyeceksin içinden, buna yeltenirsen eğer, dokunamadığın ve olabileceğini düşündüğün o gerçeklik, o daha gerçek dünya seni yutacaktır. Ah, beynini kemiren şüphe! Öyleyse düşünce örgülerine devam edeceksin: Adalet, hak, din, hukuk, sistem, ah, daha neler ve o görkemli diğer düşünceler, o büyüleyici duyu dolu düşünceler: Aşk, sevgi ve diğerleri. Ve beynini kemiren şüphe. Bir gözyaşı ve derinden bir kahkaha. Deli olmadığına idrak edersin. Aklınla geldin buraya.
Ben. Öteki Ben’lerin yanında bir Ben değilim. Ben -Biricik’im. Sartre’ın, kayalığı görüp üzerinde dolanması, oyalanması, kendini avutması sosyal örgülerin ağırlığına dayanmaktadır. Oysa burada bir tuzak mevcuttur, final tuzak. Uçurum olarak yansımasının nedeni, sosyal örgülerin sana yapay bir zemin vermiş ve seni örgülerinin arasına örmüş olmasından kaynaklanıyor. Bu durumda sen örgüdeki bir desensin sadece, diğer desenler gibi. Usturayla keseceğin bu örgü ağı seni uçuruma salacaktır. Sosyal teranelerin beklenen final korkusu budur elbette. Oysa Hiç’in yaratıcı aklı tam da bu durumda asıl uçurumun örgü olduğunu gösterecek sana ve o ana kadar bütün bir ömrünü uçurumda tükettiğini öğretecektir. “Düşeceğim” değil, “çıkacağım” olacaktır sözün o an.
Son tümce: Biricik’in yalnızlığı Tanrı’nın yalnızlığına eşdeğerdir.
H. İbrahim Türkdoğan