Gün Gri, müsait renklere yakışmaya.
Aşk çaresiz yanışların nefes tutmaz sahibi.
Dil tercümadır kalbin.
Kalp kapılarında gönül yaraları…
Yaralardan yansıyan bilinçler,
Zamanın izlerinde sessizlikler…
Unuttuğumuz anların tek sahibi
Görülen ve görünenin ötesinde olduğu düşünülensin!
Ne görülen kadar açık
Ne de görünmeyen kadar gizdesin…
Perdeler ki suretlerle bütünleştiler
Güçleri yetmedi,
Günü yok edip, geceyi örtmeye…
Gün Gri, müsait renklere yakışmaya.
Anne kucağında öldü çocuğu,
Acı olan ise,
Kucağındaydı çocuk annesi öldüğünde…
Herkes için yaşayan ölüm,
Bahanesi olabilir miydi kinlerin?
Bu bozgun yürekler
Kinlerle yoğrulmuşlar dilsiz inançlarda.
İnançlar kitaplarda yazılmayınca sahipsiz,
Doğrular ve yanlışlar kimsesiz…
Türlü beşeriyetin nefeslerinde
Yalnız insanoğlu uyanamadı uykusundan!
Öteler de aradığımız sen miydin?
Hiç tanımadığımız yerlerin en bilindik sureti…
Bedeni uykuda sandı görenler.
Akla sığmayan hissedişte, yürekte yer buldu kendisine.
Ve durmadan yol aldı, bir bakış mesafesinde.
Korku sanılan huzur,
Göklerce , yerlerce sayısız alemlerce var oldu her nefeste…
Gün Gri, müsait renklere yakışmaya.
Hangi kuşlar ki onlar,
Hiç terk etmediler gökyüzünü?
Bedenler vardı, ruhları olmadan yaşadılar…
Ve ruhlar ki, bedenlere hiç ihtiyaç duymadılar.
Hangi yürüyüştü huzur iklimlerinde,
Bitmeyen yolların sahibine varan?
Nefeslerimiz de gün,
Nefeslerimiz de aydınlıklar.
Karanlıklardan çıplak, onun kadar yalnız olmadılar!…
Gün Gri, müsait renklere yakışmaya.
Yeniydi ayakkabıları çocuğun,
Suya basmaya kıyamadı!
Yükseldi sular, çocuğu aştılar
Ve hep yeni kaldı ayakkabılar…
Sahipsiz düşler dağıldı geceye,
Gece huzursuz!
Kapattı gözlerini karanlık bilmeceye…
Aydınlıkların sahiplerinde aynı durmayan renkler,
Suçlu olduğu kanıtlanmış bakışlarla beraber…
Mekan seslerinde bedensel izdüşümleri,
Ve ışıkların dilinde hayatsal duruşları.
Hiç olmanın, hiçlikte yanmanın kıvılcımlarıyla,
Yok olan dünyanın çığlıkları…
Zaman ayrı tutulduğu seslerin berraklığında
Sessizliğin feryadı kendi içinde…
Kabul edilmez hissizliklerde
Gökyüzü derinliklerini saklarken,
Köşe bucak şehir, yalnızlıklarını dağıtmakta…
Gün Gri, müsait renklere yakışmaya.
Sırçadır köşkler,
Kırılıp, dağılsa parçadır köşkler…
Serdar Bayraktar