ölüyü hep dışarıya gömeriz
zira ölüm başkalaşmaktır
başka birine benzemektir
her benzeyen aynı zamanda ölüdür de
bu yüzden benzer ölüler aynı yere gömülür
dışarıya ite kaka
can çekişmektir
toprağın tecrübesiz bağrında
bu yüzden nefes almayı sürdüremez
kör sayar kendini
düşmanlaşan boşlukta
ölüyü dışarıya atarız onu dışarıda bırakırız
sanki hiç yaşamamış gibi
küfür etmemiş sevişmemiş
kupkuru bir yakarışın çetin imtihanında
bu yüzden ölüleri defederiz evin dışına
hiç kimseye ölüm bulaşmasın
hiç kimse ölüme bulaşmasın diye
bulaşılacak bir ölü olmasından korkarız aslında
halbuki bir ölünün yeteneği nedir ki
mezartaşlarıyla muhabbettin ötesinde
işte tam da bu yüzden ölüleri dışarıya gömeriz
yalnızlıkla zamanı iyi çarpabilelim diye
ölüyü bu yüzden dışlarız
içimiz kokuşmuş
ıslak bir kefen gibi
kokar ellerimiz
sessiz uzun bir çığlığın
sevgisiz yumuşak tabutunda
ölüler hep dışarıda
ölüler hep orada
Can Murat Demir