Modernite, zayıfların ve Hıristiyanların kurtuluşu olarak tüm aydınlığını üzerimize çökertti. Tüm safdilliğiyle, iyi niyetiyle bizim içimize yumuşaklığı yerleştirdi. Şimdi ben size bir mermer kadar sert olmayı öğütlüyorum. Tüm yükünü sırtlanıp kendi yoluna devam eden adamı yaratmayı arzuluyorum.
Modernite, tüm yıkıcı ve yaratıcı içgüdülerin reddedilmesini emretti insana. Şimdi sıra bende ve onu reddediyorum, tüm nefretimle…
Modernite beni reddetti! Ben de onu reddetme hakkımı kullanıyorum ve bana direttiği tüm saçmalığı aklımdan def ediyorum. Bana bıraktığı tüm mirası tek varisi olan insanlığa bırakıyorum. Misilleme olarak tüm hakkımı ve gücümü kullanıp, onaylamam gereken her şeyi, sanatı, estetiği, şiiri, felsefeyi ve bunların sonucu olan insanı alaşağı ediyorum.
Reddediyorum!
Moderniteyi reddediyorum! Kan uykusundan uyanıp kendime dönüşümün zaferini kutluyorum. Yeni olan her şeyin hiçe sayıcı etkisinden kurtulup kendi karanlığımı müjdeliyorum. Uyduruk aydınlığı değil kendi yarattığım karanlığı arzuluyorum, alacakaranlığın sancısını, acıyı uluyan şiiri, çirkinliği simgeleyen estetiği ve gücümü bahşeden felsefeyi istiyorum.
Reddediyorum uslanmaz tembelliğin tüm izlerini!
Bu yolda düşmanlar yaratmak istiyorum. Tehlikeyi ve onun verdiği tedirginliği geri istiyorum. Ölüm korkusunu her gün yudumlayıp, bir ezeli düşmanın pençesinde yeniden doğmak istiyorum. Eksiksiz olgunluğa erişmek istiyorum. Güzelliğin yanıltıcılığını değil çirkinliğin samimi yandaşlığını tercih ediyorum. Günümüz estetik kaygılardan kurtulup, ölümün saf aidiyetine dönmek istiyorum. Şimdilerde yepyeni bir soyun krallığını, kuru kafalardan oluşan piramidimin tepesinden izliyorum. Artık normal değilim ve tüm sıradanlıktan kurtuldum. Bunun için sizlere tek öğüdüm var;
Modernite’yi öldürün!
Böylece kendinize dönme arzusunu yeşertebileceksiniz içinizde! Ve reddedin tüm iyiliği! Zayıflığın izlerini…
Can Murat Demir