İçsel Olanın Belirişi ya da Ben’in Öteki Üzerine Uzanımı

Fotoğraf dur(ul)maz, tam aksine sürekli homurdanır. An’ı verir ancak fenomenolojik bir nesne olması bağlamında hem geçmişe hem an’a hem de geleceğe doğru bir sarkaç gibi sallanır -durur.

Bir varlığın ufkuna bakış, onun anlık bir yakalanmasının vesikasıdır: Bir kendi-dışa-vurum. Bu karşılaşmada eş zamanlı olarak bana [içten içe] dayatılan ve hermeneutik oku(n)maya muhtaç birçok tümce var:

Bu karede içten içe susup-konuşma var: “Var olma sırası şimdilik Sende, varlığım geçici olarak Ötekinin gölgesinde susturuldu. Şu an varlığım dilsiz ve askıda.” Dolayısıyla Ötekinin var olma şansına (olanaklarına) nahoş bir bakış bu. Bu karede konuşmanız bitmiş, Ötekine geçici de olsa bir takım hak ve özgürlükleri devretmiştiniz. Ancak hemen akabinde Öteki suskunluğunu derdest edip söze gelmeye başlamış, adeta dilin ölümsüz bir savaşçısı oluvermişti. Bu sahneden sonra Öteki artık Başkası[1] olarak karşınızda dikiliyor. Bu sembolik bir etkinlik aynı zamanda. “Dikiliyor[2]” zira bir iddiası da var, söylemi uğruna her an eyleme geçebilir çünkü dil durmaz. Dolayısıyla, dil olanakları içinden kendisini serimleyen Öteki tehlikeli olma potansiyeline sahiptir.

Dil, daima dışarıya doğru akmak, yol değiştirmek, uzanmak, esnemek ister, bu onun gelişigüzel savrulması değildir, organik var olma modusudur. Bu görüntü (ki bana göre yakalanmadır) kriminal bir suçüstü değil elbette ancak sizin “Ben olmaklık” anlamında psiko-fenomenal portreyi açık ediyor. Yani ‒İçsel olanın gizil bir öfkeyle Ötekine anlık bir uzanımı ‒bir dışarı taşma-fokurdama.

Can Murat Demir

[1] Başkası: psiko-politik anlamda bir dıştalama etkinliğinin ürünüdür. Başkası Ben’in dolayısıyla Öteki’nin de düşmanıdır.

[2] Dikilme: Yukarıya doğru yükselme talebi, yükselme talebinin bir dışa-taşımı. Varlığın ev sahipliğini-anavatanını betimler.

İlham için Dr. Öğr. Üyesi Hasan Atsız’a minnettarım