 sana verildi. Okumadın. Öldün ama görmedin bu yüzden cezalandırıldın. Soyun kurudu){kind=link}
İnsan çamurdan yaratıldı, çamur ise su ve toprağın ruhla bir araya gelmesidir. Toprak arzudur, demek ki insan arzudan yaratıldı. İnsan alma arzusuyla yaratıldı: Bu şu demektir; yaradılışımız O’na zıt bir güçle yaratıldı. Bizler, yurtsuz olarak doğanlar, işte şimdi O’na ulaşmanın anahtarıyla müjdelendik: Çünkü “O’ndan Başkası Yok”
Bir sineğin kanatlarında taşıdım felsefenin çığırtkanlıklarını. Ve her kanat çırpışında bir insan doğurdum. Evren genişledi, insan kovulduğu cennete utanç içinde girdi. Hakikatin kucağında doğan insan ne zamanki bilgi ağacından bir tutam kopardı işte o zaman “kendi” oldu. Ancak karanlık olanın farkına vardığında kendi olan her şey gibi küskünleşti, meczubun yoluna girdi. Peki sonra? İnsan sıfatı ilahi düzende terkedildi. Hayvan yeryüzüne yani cehenneme atıldı. Cehennem onu kabullenmedi. Yukarının emri tüm konuşan kalpleri susturdu: “İnsan’ı tekrar öldürelim.” O bir avuç toprak ile bir avuç su değil miydi? Melekler de onun kanına susamıştı, Işık suskun ve tepkisizdi. Son yazılmamış, ilahi takdir huzura çıkmamıştı. İnsan kurtuluş ile tekrar müjdelendi.
Yazıldı. Çizildi. Kitapların en yücesi (Tanrısal Bilgelik) sana verildi. Okumadın. Öldün ama görmedin bu yüzden cezalandırıldın. Soyun kurudu, kabilen yozlaştı, kalbine karanlık çöktü. Lanetlendin. Tuzlanmayı bekleyen bir et parçasısın.
Zehir ile ilk tanışmanı hatırla, tam olarak ne zamandı? Hatırla! Elini kolunu bağlayan soysuz bilginin senden istediği neydi? Her şeyi unuttun, kovulmanın utancıyla erdemliğin asaletini unuttun. Artık bir ölüsün. Cennet uzakta. Cehennem ise derini tırmalıyor.
Güç. Sadece O’na aittir. Yaradılışın köklerine baktığında orada sonsuzluğun köklerine imrenen güçleri göreceksin. Zira, ruhunun da maddesi O’ndan değil miydi? Ne zaman kaynağa döneceksin? Kapıların ardında bekleyen gerçeğe ne zaman teslim olacaksın? Gerçek orada ve gerçek seni özlüyor. O seni arzuluyor!
Can Murat Demir