Dost Sevgisi Üzerine

Dost sevgisi, maneviyatın pratikteki çalışma alanıdır. Olmazsa olmazıdır. Bir laboratuvar gibi Yaratan’ın eylemleri üzerinde çalışmamıza O’nun eylemlerine karşılık vermemize (ihsan etme niyetine) olanak tanır. Bu yüzden dost sevgisi maneviyat çalışanı için bir nimettir. Bu bir ihtiyaçtır zira onsuz ilerlemek mümkün değildir. Dost sevgisi (Dostlar) Yaratan’ın eylemlerine ve ilmine bu dünyada çalışma imkanı veren yegane prensiptir. Bu prensip, hem içsel (manevi) hem de dışsal (fiziksel) olarak egonun üzerine çıkmamıza, onu dönüştürmemize (fethetmemize) imkan verir. Gurursuz ve kibirsiz bir koşulda gerçekleşmesi gereken “dost sevgisi” bu anlamda maneviyatın bel kemiğidir. “Maneviyat tek başına çalışılmaz” denmesinin gerekçesi budur. Dost Sevgisi, Maneviyatta ilerlemenin ve başarının yegane koşuludur.

Birkaç adam, insan kapasitesinin üzerinde, cesur bir ruhla; bir yerde, bir liderin yol göstericiliğinde, kendilerine karşı olanların karşısında kararlı bir şekilde durarak bir araya geldiler. Tabii ki onlar büyük cesaretin ve ekip ruhunun adamlarıdır ve kararlılıkları geriye en ufak adım atmamak ve kımıldamamak için yeteri kadar kuvvetlidir. Onlar kötü eğilimlerine karşı kanlarının son damlasına kadar savaşan ilk sıradaki savaşçılardır. Amaçları sadece Yaradan’ın onuru için savaşı kazanmaktır.
“Rabaş’ın yazıları, 2. Bölüm, 8. Mektup”

Maneviyatta hiçbir oluş, etki ya da davranış (kök-dal yasası gereği) boş yere değildir. Biraz daha açarsak, maneviyatta hiçbir şey tesadüfi değildir. Bu kural gereği, Yukarıya ait eylemlerin de bir sebebi ve normal olarak bir sonucu olacaktır. Bu eylemler ve sonuçlar, dünyevi yaşantımızın kaynağıdır ve aynı zamanda manevi yaşamda da köklerini bulmaktadır. Bu bağlamda maneviyattaki “özgür seçim” sadece bu dostlara tutunmayla alakalıdır. Dostların seçimi ya da grubun teşkili Yaratan tarafından şekillendirilmektedir. Kısaca dostların seçimi ve onlarla bir araya gelişimiz de tesadüfi kişisel seçim ile vuku bulmaz. Her bir dost ve her bir 10’lu sadece tek bir amaç için oluşturulmuştur: İhsan edebilme ve Yaratan’ı ifşa koşuluna gelip O’nu haklı çıkarabilmek için.

Maneviyatta dost sevgisi hem diriltici (yolda tutan) hem de enerji veren bir şifadır. Grubun içinde sevgiyi ifşa edebilmek adına “Her biri dostuna yardım etti” prensibi de dostlar arasında hayat bulur ve bütünlüğe doğru gayret edilir. Bu sayede dostların hem psikolojik hem de çalışmaya tutunması anlamında fayda sağlaması sağlanır. Karşılıklı sorumluluk, yardımlaşma vs… Bunlar sevgi koşulunun sacayaklarıdır ve dosta yaklaşımı çerçeveler. Peki, neden önemlidir Dost? Çünkü manevi çalışmada “Dost”a yaklaşım (tavır) Yaratan ile münasebete geçmek demektir. Yaratanı memnun etmek, onu haklı çıkarmanın yolu da yine bu dost sevgisinin sonucudur. Bu anlamda Dost, aslında Yaratan’dan kendisine bahşedilmiş o kıvılcımın farkında olan kişiye denir ve bu bağlamda Yaratan’ın maneviyattaki temsilcisidir. Bu durum, maneviyatta Dost’un ne kadar önemli olduğunu gözler önüne seriyor.

Kişi, kendi kendini zindandan çıkartamaz. Bu yüzden kişi gruptan güç almalıdır ve kişinin çok çalışmaktan ve ışığın ifşasından başka bir düşüncesi olmamalıdır. Bu nedenle, kişi, kendisi için iyi bir çevre seçerse, o kişinin çevresine çekimi olduğundan kişi zamandan ve harcayacağı çabadan tasarruf eder.
“Baal hasulam’ın Yazıları, Makale Kendinin Yükselmesi”

Grup ya da Grup Çalışması

Dost sevgisinin bütünlüğe (bir olma niyetine) geldiği kollektif eyleme “Grup Çalışması” denir. Grup, insan ilişkilerinin ölçülüp biçildiği, Yaratan ile Kişinin direkt olarak temasa geçebileceği, onunla alışverişte bulunmasına imkan veren olağanüstü bir maneviyat mecrasıdır. Grup, dostlardan ve her dostun kalplerinde beslediği gizli anlaşmadan (Arvut) mütevellittir. Buradan bakıldığında Grubun işleyişi dünyevi insan ilişkilerinin asıl olması gerektiği gibidir: Sorumluluk, Fedakarlık, Sadakat, Sevgi, Saygı vs. gibi erdemlerle beslenir.

Sonuç olarak her maneviyat yolcusu şunu iyi bilmelidir:

“Dostu memnun et ki Kralı’ı da memnun etmiş olasın”, ruhun kurtuluşu (Cennet Koşulu) işte tam da burada kendini gösterir. Eksiksiz mükemmelliğe ulaşmak bu yolla mümkündür ve sonsuz sevgi için çalışan her maneviyat öğrencisi için bu prensipler ölümcül önem taşımaktadır.

Can Murat Demir