Acı çekmek ve acı aynı şey midir? Bence aynıdır. Ama zannettiğiniz gibi değil…
Acının tarifi yapılmaz. Her ruh onu farklı şekillerde telaffuz eder. Ruhun yön bulma ve varlığı (yokluğu) anlamlandırma yollarından biridir “acı”. Hayat denilen şey de bu tarifsiz acının sadece bir fraksiyonudur. O, her ne ise arayıştan ibarettir.
Sıradan olmayan, sakin ruhlar için hayat rastlanılan en büyük acı kümesidir. Yaşamak denilen şeyi anlam kazandırma çabası acıyla başlar ve acıyla biter bu yüzden hayat, acının farklı bir tasarımıdır. Bu ironi bizim gibiler için bir nimettir, nimetin değeri ortaya çıkan ürünün kutsallığıyla ölçülür. Nimet, faziletli ruhların acısına tekabül eder. Hayat, diğer bir tanımla bu acının alternatif olarak sindirilmesi ve farklı üretimlere kanalize edilmesidir.
Sanat bu yüzden kutsaldır çünkü sanat toplam acının üstün bir gayretle estetize edilmesidir.
Acı çekersin çünkü sen “o” sundur. Acının değdiği her organın sana yalan söylerken sen sadece varoluşun derin köklerine uzanır onları evrenin sonsuzluğuyla çarparsın. Sen artık sen değilsindir, sen, benliğin diğer toplumsal bağlarından kurtulmuş bir var-oluşsun, teksin ve bu yüzden biriciksin.
Süreksiz dalgaların arasında kaybolan ruhun tek amacı vardır: Kendine varmak! İşte acının kadın ve sevişgen versiyonu…
Acı çekmek bir savaş vermektir. Karanlığın ve toğrağın kadim bilgeliğini gerektirir. Işık kalpten çıkar ve sana yol gösteren tek şey görünmeyen kapılardır. Her kapının bir anahtarı ve her bekçinin bir duası vardır. Dua tanrının değil, şeytanın emridir. Acı, emirlere uymayan yaratıkların işidir.
Acının tarifi yapılamaz, yapılmamalı, tanımlamaya kalkmak, onun doğasına aykırı olan ve hakaret içeren bir girişimdir. Bu yüzden sadece ona katlanmayı öğrenmek ve olabildiğince ondan faydalanmayı bilmelisiniz. Merak etmeyin, acı, kadınsı doğasıyla size hayatı öğretecek ve onun içinde alternatif bir yaşam alanı açmayı müjdeleyecektir.
Acıyla kalın ve sadece kendinize tapının!
Can Murat Demir