İnsan kendisini nasıl doğurur? Daha açık ifadeyle kendisini nasıl terk eder? Gerçekliğin farkına varma sürecinde kendisine tekrardan nasıl dönebilir? Bu mümkün mü? Gündelik hayat buna izin verir mi? Sıradan bir insanın yapabileceği bir şey midir? Bazılarına göre bu soruların cevaplarını düşünmek bile saçma gelir. İşte ben bunun saçma olmadığını düşününler için bu satırları yazıyorum. Bu yüzden benim ölçüm farklı yaratılanlara dair bir ölçüdür. Çünkü kendini terk etme yeteneği nadiren vuku bulan ve kendiliğinden o ruha bahşedilen bir yetenektir. Soruların aslı itibariyle varoluşa ve karaktere atıfta bulunması da sıradanlığı kesinlikle saf dışı etmektedir. İşte bu noktada kendini terk et sloganının sıradanlığı kaldırmayacağı aşikârdır.
Cevap: İnsan bu hayatta ancak kendini terk ederek gerçek olana ulaşır. Gerçek olan hayat verir, enerjini emer ve ruhu yükseltir. Yorucu ve bir o kadar meşakkatli bir sevgilidir. Bunu yaşayan ruh o yalnızlığı ve yorgunluğu hiç düşünmez, onun için önemli olan şey o anki haz ve uçuş evresidir. Kendini terk etmek tadılmamış ve solunmamış tertemiz bir dünyanın kapılarını açar. Sıradan bir eziyetin (insanın) terk edilmesidir. Varoluşun en önemli sınavıdır, yaratıcı ruhların zevk şölenidir. Akıcı bir konçerto gibi sizi sarar, bu dünyadan caymanın en önemli sebebini sunar. Kendini terk etmek bu yüzden en zor olandır, acının tenden sıyrılmasıdır.
Peki, hayat denilen bu kilidin açılması ve huzur neden bu denli zordur? Evet, hayat zordur. Anahtarcı genelde tanrı ve peygamber gibi görünse de tamamen illüzyondur, körlüktür. Kendi terk etme fenomeni tam olarak burada devreye girer. Öyle ki; her babayiğidin harcı değildir. Hele ki inançlı ineklerin ve özellikle de tanrı uşaklarının… Yalakalık ve bezirgânlık onların ortak özelliğidir. Ancak biricik olan ruhta ise kendine has olan ölümcül silahlar vardır. Bu özellikler onu diğerlerinden ayırır, yani imanlılardan… Zehirsiz ve saf olan biricik bu silahları kullanarak kendisini dış dünyaya karşı izole eder. Yaratıcılık ve yok etme içgüdüsüyle tanrısal olandan (din, misyonerlik, müminlik) tamamen ayrılır. Tanrısal olan -ki sıradandır- özünde yıkılmışlık ve yoz bir anlayış barındırır. Buradan şu sonuca varabiliriz: Mistik insan kendini terk etme nimetinden faydalanamaz, çünkü o sadece tanrısını izler ve ona imrenir.
O sadece basit bir hayatı sürer sefil ölümünü bekler.
Kendinden geçiş ve kâinata anlam verme… Bir anlığına ölmek sonra kendi ellerinle kendi kendine can vermek. Tek kelimeyle kendinleşmek. Ben denilen mayayı biraz da elektrikle yüklemek ve yeniden özgün haline dönüştürmek. Kendini terk etme dediğimiz şey tam anlamıyla bunları içerir. Anlatılamayan, şekilsiz, amaçsız bir şehvet gibi görünür. Ama özü itibariyle yepyeni bir insana gebedir. Bu dünyanın sıkıcılığından kurtulan insanın tek habercisidir.
Can Murat Demir