İnsan bu dünyada tanrısını arar durur. Aradığı tanrı onun karakteriyle şekillenir.
Amaçsız şehvetim beni buralara kadar sürükledi. Sanki evrende başka hiç kimse yokmuş gibi kucağına aldı beni. Okşadı, tüm derinliğiyle büyüttü. Adımı koydu.
Yeniden yazdı hayatımı ve kaderimi. Sanki yüce bir ruhmuşum gibi tanrıya benzetmeye çalıştı. Hâlbuki yalnızdım ve kimsesizdim. Yeni doğmuş bir ucube gibi yalıtılmış dünyamda karanlıktım. Karanlıktaydım. Ama asla vazgeçmedi, sürekli yazarak çoğalttı beni. Ezberletti. İnsanlığa inat beni içine aldı. Ardımızda bir sürü hayalet ve gölge…
Amaçsız şehvetim beni buralara kadar sürükledi. Ne yaratabildim ne de sevebildim insanları. Kaçtım hep. Sustum! Yazdım babamdan aldığım mirasla. Hiçbir zaman onursuz olmadım. Kaderimi elime aldığım günden bu yana hep kendime yalvardım, beni saran ruha tapınarak… Bir daha dokunmamak üzere ayrıldım tenimden. Üretkenliğin tarlalarında olta attım insanlığa. Sonrasında bir ustanın nezaketinde ölüme terk edildim. Her yalnızlığım kanla bahşedildi. Her soluğumda yüzlerce çocuk öldü. Bense hep uzaklara daldım, sanki her şeyi biliyormuşum gibi. Asla bir ağaca sırt vermedim. Yoz ve vahşi bir doğanın içinde salınan vücudunu tanımayan bir iblis gibiydim. Yalnız ve bir o kadarda ölümcül…
Amaçsız şehvetim beni buralara kadar sürükledi. Harekete geçen sanrılarım yastığımın altındaydı hep. Ücra bir bakirenin son isteğini yerine getirerek şeytana teslim oldum. Aldı beni. Kaygan ve bir o kadar da sinsi bir katildi. Sanki başka kimse yokmuş gibi zapt etti tüm kalelerimi. Yabani bir içgüdünün son beslenmesinde anahtarsız bir kilit kadar yalnız bıraktı beni. Düşlerimi…
Amaçsız şehvetim beni buralara kadar sürükledi. Her ruhun boynunda duran yafta kadar özgürüm artık! Küllenen hayallerim kadar saçma ve bir o kadar da bencilim. Rüzgârlarla dans eden cinler kadar şenim… Ölümcül olan ben… Her canlının masumiyetinde ezberlenen bir tanrıyım. Tek kurtuluştur oysaki. Ama olmaz, olamaz çünkü çok uzaktır aydınlık ve o köprü… Çok uzaktır kızıl şenliğin doğurduğu esmer eziyet…
Amaçsız şehvetim beni buralara kadar sürükledi. Çünkü ben hiç olmadım şu ana kadar ve hiç kimse beni terk etmedi.
Can Murat Demir